Czym jest starokatolicyzm?

Pod pojęciem starokatolicyzmu rozumie się pewien nurt w obrębie katolicyzmu, który stworzony został w 1870 roku. Miał być on swego rodzaju owocem bunty części rzymskokatolickiego kościoła na to, co zostało ogłoszone w trakcie soboru watykańskiego I.

Przeciwstawiono się I dogmatowi o nieomylności oraz prymacie papieża. W związku z tym doszło do wypracowania niezależności płytki ceramiczne Kraków Kościoła Utrechckiego. W roku 1122 podpisano konkordat wormacki, który przywrócił względnie pokój, a w konsekwencji tego cesarz zrezygnował ze swoich praw do typowania duchownych. Spór ostatecznie zakończył się za czasów Papieża Kaliksta II oraz cesarza Henryka V. Tym samym zaczęła rosnąć niezależność kościoła Utrechckiego, co sprawiło, że ruch starokatolicki bardzo szybko rozwijał się. Wpływ na to w dużym stopniu miały inne formacje narodowo-kościelne, które zaowocowały silnym wysunięciem się na czoło starokatolicyzmu w wieku piętnastym.

Najpierw ten nurt katolicki cechował się charakterem prawnym i kościelnym jednocześnie, powstając jako kontynuacja ustroju gminnego nowotestamentowego. W szczególności okazał się mocno rozpowszechniony na Wschodzie, a z czasem dopiero przeszedł także w rejon zachodni. Cechą wyróżniającą starokatolicyzm jest przede wszystkim negowanie kurialnego papizmy oraz tworzenie nieformalnie funkcjonujących grup, w tym rozsianych po całym kontynencie europejskim. Mowa tu chociażby o gallikanizmie we Francji, koncyliaryzmie w Niemczech, jansenizmie we Francji, Febronianizmie w Niemczech, Jozefinizmie w Autro-Węgrach, Kościele Utrechckim w Holandii.